Ebola is ons niet zo na

sunset

in deze ongebreidelde stilte
verscheurt zich voor het raam
een vogel, brieven, mensen;
wie ’t weet mag het mij zeggen

de avond blijft als steeds onwennig
waar waakzaamheid is op de vlucht
en leugen zwijgt over het zeldzame
van lijven die ooit straten vulden

verdeelt de herfst zich in oktober
en in het starre van de schaduwen
van knekelbergen, vleugels
die afgebroken werkloos liggen

waar het gebeurt verstikt de adem
wordt vlucht van ’t leven snel verast
de sappen, niet eens opgedroogd
verspreiden zich door steden

het brand-gestapeld roken
wordt door ons niet echt waar-genomen
en ‘t donkere continent sterft snel
nu wij slechts enkel bommen gooien

Ebola is ons niet zo na