Dwalend door tijd

Paul Duyvesteyn

Ik dwaal door nog slapende straten,
voel de echo van gisteren tussen de gevels
Bij elke hoek sla ik een bladzijde om,
kijk ik verlangend wat een nieuwe omgeving biedt
Elke voetstap klinkt luid tegen de ramen

Vol bewondering kijk ik naar hoge grassprieten tussen stoeptegels,
voel ze langs mijn enkels strelen
Ik luister naar het straatlawaai en passerend geroezemoes,
kijk omhoog naar overhangende lantaarns,
zie zwakke lichtcirkels door stoepranden gebroken

Ik loop langs markten en over eeuwenoude bruggen,
leun over houten leuningen en luister naar kabbelend grachtwater
Op het plein, geplaveid met rode ronde stenen,
laat de opgaande zon een lichtende gloed achter

De geur van gebakken brood wervelt in mijn neus
Ik neem plaats op een terras, laat me koffie met croissant serveren,
onderwijl mijn blik gericht op een haastige stroom voorbijgangers,
in hun vlucht lijkt voor mij de tijd te vervagen
Even later maakt het gebeier van een nabijgelegen kerklok de tijd weer zichtbaar