Herinnering's labyrint

Paul Duyvesteyn

Ik dwaal door het labyrint van mijn geest,
zielsbespiegelingen weerkaatsen in mijn hoofd,
waarbij de sluier van de slaap wordt geweerd
Ik voel de koude van de buitenlucht over mijn wangen strelen

Mijn hartslag is in harmonie, een echo uit het verleden
Ik sluit mijn ogen, laat de wereld vervagen,
koester me in de bries van herinneringen,
die als golfjes door mijn labyrint dansen, op het ritme van de tijd

In deze verlichte duisternis vind ik antwoorden,
op vragen die ik nog moet stellen