Herinneringskastelen

Paul Duyvesteyn

Ik droeg water in een schelp naar mijn wieg,
toen ik nog klein en ongrijpbaar was,
en de rammelaar mijn enige band met de wijde wereld
De zomers waren lang, met een overvloed aan dromen,
maar nu, verzadigd van beloftes, voel ik de kou van de herfst

Ik drink het water dat mij ooit gegund was,
was mijn ogen met dauw van vroege ochtendbladeren
De geur van natte aarde herinnert mij aan toen,
toen alles nog vol belofte was,
Op een dag zal ik verfrist herrijzen en ontsnappen
aan de benauwenis der jaren

Dan ga ik aardkorrels verzamelen,
mijn kasteel van zand bouwen op het strand,
daar schuilen tegen onverwachte wind- en regenvlagen,
mijn herinneringen opschrijven met het zout van de oceaan