Rijk van vergetenen

Paul Duyvesteyn

Ik draag de last van een late glimlach,
die mijn breed uitgetrokken mond
in de hoekpunten heeft verwond
Bloeddruppels, met mondvocht vermengd,
glijden zacht over mijn wang en hals naar beneden,
langzaam opdrogend in schelpvormpjes

Ik wil uitvaren met mijn levensboot,
door de oceaan van mijn diepste gedachten zwoegen,
en aanleggen in de haven van mijn toekomst
Ik wil niet achterblijven,
en bezwijken onder de drang van schimmen,
afdrijven naar verzinking in het rijk van vergetenen