Eindeloze scherven

Paul Duyvesteyn

Hij loopt tussen de scherven van de dag,
een dag die geen einde kent, altijd weer opnieuw begint
Op stenen, boomstamvormige banken
ziet hij zijn geliefden zitten,
maar terwijl hij langsloopt, nemen ze geen notitie van hem,
ze zien hem niet, hij bestaat niet voor hen

Hij loopt op en neer,
en daarom kent hij geen einde
De wereld om hem heen blijft stil,
onveranderd, zowel op de heen- als op de terugweg
Een enkele keer zag hij dat een rustbank verlaten was,
een open plek, een belofte misschien,
een eindpunt voor zijn onrustige, eindeloze reis