Verdwaalde drenkeling

Paul Duyvesteyn

In de schaduw van kronkelende takken
Een appelboom golvend in groen
Daar worstelt hij, de verdwaalde drenkeling
Handen gespreid, platgeslagen op de rivierstroom
Armen geheven in een schreeuwende smeekbede
Omringd door een doornenkrans van walsende appeltjes

Kort daarvoor in de boom geklommen,
Wiebelend op de kruising van twee grijsgroene takken
Daar bungelde het, in het volle licht,
het glanzende appeltje,
rood als een ondergaande zon
Hij reikhalste, voorovergebogen,
in harmonie met de boomvorm