Verlatenheid

Paul Duyvesteyn

Waar eens een berg zand
als een verloren droom
naar elders werd gedragen,
blijft een leegte achter

Daar gaan de verdwaalden heen,
als schimmen in de nacht,
om een eindpunt te bereiken

In de adem van vergetelheid
stromen anderen toe,
samen met een warme wind
die beschutting zoekt

Zij willen meer ruimte,
zoals vrij vliegende vogels,
voor voorspellende uitspraken
Een houten tafel, een toevluchtsoord,
slepen zij mee,
die zij in het midden
van de verlatenheid plaatsen