Zij lachte altijd verdriet weg
Ik ken haar al meer dan een halve eeuw
als een zo geboren kruidje-roer-me-niet
Helemaal niets wil zij weten van narigheid
Volkomen weg lachte zij altijd verdriet...
Nu is haar man dan onomkeerbaar dement
Ik vraag bij een belletje niet eens naar hem,
voordien zo een uiterst stoere vent
Ik voel haar aversie jegens mij, laat die bestaan
We focussen ons maar op het weer, een veiliger
onderwerp wat ik lastig te respecteren weet
Het is echter haar leed in haar bestaan en wil dit
heel duidelijk niet met mij delen gaan.
Dakoyria, 2022.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 16-01-2022
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Dakoyria (Actief sinds: 08-11-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Zij lachte altijd verdriet weg’ van Dakoyria zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.