Ik moet die hand weer uitstrekken
Ik zou het wel eens even mannen, de opvang van
dit zwaar verwaarloosde volwassen kind
Heel lang had ik er ook plezier wel in en zij die
zichzelf bij mij wat hervindt
En na krap tweeenhalf jaar is de bom dan gebarsten
Ik wil haar echt even niet meer zien Hoopvol vraagt
zij mij nog: Volgende week dan wel misschien?
Ik schaam me voor mijn eigen gedrag, weet toch dat
zij deze stoornis heeft? Maar heel soms, lijkt zij wel
zo volkomen 'normaal' waardoor ik dan dit manco
vergeet...
Ik zal zelf die hand weer moeten uitstrekken, zij die
immers niet beter weet...
Mijn diepste respect voor alle profesionals
Met medelijden alleen kom je er niet; het steeds weer
opnieuw stellen van grenzen... die zij vervolgens dan
met verve grotelijk overtreedt!
Dakoyria, 2021.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 08-12-2021
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Dakoyria (Actief sinds: 08-11-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Ik moet die hand weer uitstrekken’ van Dakoyria zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.