De man die leerde leven

Vincent Oostrijck

DE MAN DIE LEERDE LEVEN

Hij ging wonen
In een majestueus woud
In een sprookjesachtig huis
Gelegen aan een mythische rivier
En 's nachts blonken de sterren
Magnifiek aan de hemel
Hij was in de zevende hemel
Hij leefde zijn ultieme droom
Maar na een paar maanden
Landde hij weer op aarde
En in zichzelf :

Het bos was gewoon een bos
Met bomen en planten
Niets meer en niets minder
Het huis was een huis
Een eenvoudige boshut
Om precies te zijn
De rivier was een rivier
De sterren verschenen gewoon
Elke nacht aan het firmament
Alsof het niets bijzonders was

Hij was een tijdje somber
Wat ontdaan en terneergeslagen
Over de omvang van de realiteit
Maar na weer een paar maanden
Zag hij steeds meer hoe fijn het was
Om hier te mogen woon
Om hier zichzelf te kunnen zijn
Toen pas ging hij ervaren
Hoe het leven echt in elkaar zat
Ontdaan van overbodige glitters
En van valse overtuigingen
Kwam hij thuis in zichzelf
En leerde hij echt genieten
Van wat was