Niet tevergeefs

Vincent Oostrijck

NIET TEVERGEEFS

Toen hij ergens in de veertig was
En al enigszins uitgerangeerd
Betrok hij een klein huisje
In een rustige wijk van de grote stad

Hier besloot hij te blijven
En zijn verdere leven uit te zitten
Met de belofte aan zichzelf
Met volle teugen te genieten

Terwijl hij wachtte op de dood
Luisterde hij naar muziek
Keek hij naar boeiende films
Las hij interessante boeken

Hij ging naar de winkels
Hij deed boodschappen
Hij kookte en hij deed de afwas
Het was een mooi leven

Hij maakte ommetjes door de wijk
Hij bestudeerde de seizoenen
De bomen en de gebouwen
De gezichten van de mensen op straat

Hij sprak nooit met vrienden af
Want vrienden had hij niet
Hij kende niemand
En niemand kende hem

Dat was allemaal volgens plan
Hij had er geen verdriet van
Hij vond het gewoon beter
Voor alle partijen

Na een jaar of veertig
Het maximale eruitgehaald te hebben
Met een minimum aan zorgen
Legde hij het loodje

Hij stapte die avond
Warm in zijn comfortabele bed
Om er pas drie maanden later
Koud uitgehaald te worden

Zo gaat dat nou eenmaal
Als je iemand bent die niemand kent
Dat wist hij van te voren
Hij had er verder zelf geen last van

Zijn leven was voorbij ja
Maar het was niet tevergeefs geweest
Hij had zich nooit verveeld
Hij had het prima naar zin