Schuldbekentenis

CARLO RATHE

Toen ik besefte wat schuld betekende,
nam ik een brood en duwde de kruimels door mijn strot,
tot de wortels gekookt werden en ik de tegels weer in de mortel zette.

Een straaltje lucht perste zich door het sleutelgat en koesterde
mijn profetische buikkramp toen die gif spuide over de Griekse tempel,

Waar niemand van weten moest, want het was heiligschennis,
ook al wist iedereen de mist van de voorruit.

Hoe armzalig kan de geest zijn? Hoe vrolijk de maag die gromt?
We zijn beland in een wereld van olijke Marslanders,
die hun hippe schoenen op de plank hebben gezet.

Hoe absurder de verbinding, hoe groter het hoera!