Verzaking

Tommanovic

Mijn gedaante in een muur,
Hoort het gefluister in de wandelgang.
Een ieder speelt zijn ik-figuur,
Strevend naar een Nobelprijs van eigenbelang.
Want de prijs van echtheid is te duur.

Wanneer mijn ogen open gaan,
Wanneer ik het beeld der heden tot mij neem.
Word ik bevuild door het karakter van ons bestaan,
En deins ik terug van dit probleem.
Want in m'n eentje krijg ik zo weinig gedaan.

Het kloppend hart dat ligt verborgen,
Klopt wel bloed, maar wat niet klopt is het gevoel.
Baart me nu toch grote zorgen,
We missen zo ons levensdoel.
Dus gaat iemand mij nog helpen morgen?