huid

Geert Messelis

ik berg de huid
in een kast
de zon heeft hem ontnomen
mijn opgezwollen kale kop
schudt moe heen en weer
bij elke stap
de dromen in de plee
het schuift
door de rivier
de zee zijn koren
de bokkenzang is overal
er gaat geen dag meer
de nachtelijke paardans
is de dood
het straffen is een schimmenspel
tegen papieren wanden
die zo gaan branden
de geitjes zitten goed verscholen
te wachten op het grote lot