verloren-zijn en eeuwigheid
blauw valt de sneeuw
voor ons na al die jaren
schemert stil de lach
en koper klinkt de ahorn
wanneer zich 's nachts
zijn bonte takken strelen
om ‘t lege huis huilt
koud decemberwind
als jammerend dier
scheurt blad na blad
drijft het naar grond
waar in een diepe val
verloren-zijn en eeuwigheid
zich met elkaar verenigen
zich samenballen
tot meer dan slechts een weg:
de jouwe en de mijne
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 04-12-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
sunset (Actief sinds: 08-10-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘verloren-zijn en eeuwigheid’ van sunset zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.