Purperen sluier

Paul Duyvesteyn

In zijn versleten cape en met verfspatten op zijn handen,
zijn ogen fonkelend van opwinding,
laat hij zijn penseel over het linnen dansen
Elke penseelstreek is een weerspiegeling van zijn hart en ziel

Telkens als hij vol passie een verse tint aanbrengt,
weerklinkt een andere melodie in zijn gedachten
Bij donkere kleuren hoort hij lage tonen trillen,
bij lichte pasteltinten hoge klanken

Aan einde van de dag neemt hij voldaan plaats achter zijn pianoforte
Zijn geest vol levendige kleurschakeringen en geluidsbetoveringen
Bij lagere tonen ontvouwen steeds rodere kleuren,
bij hogere ontdoekt zich een purperen sluier voor zijn innerlijke blik