«»
De leraar keek bezorgd naar mij
Ik zat naast hem in de auto
We waren op weg naar het ziekenhuis
Ik was gevallen op mijn arm
Tijdens het voetballen in de sneeuw
En ik hield niet eens van voetbal
Mijn arm zag er mismaakt uit
Kromgetrokken en kapot
Het bot van mijn rechter onderarm
Duwde tegen de huid van mijn arm aan
En vormde een wanstaltige bult
Die te eng was om naar te kijken
We reden in de auto
Elke hobbel op de weg
Elke drempel of kassei
Deed de pijn oplaaien
En voelde als een lijfstraf
In het ziekenhuis besloot de zuster
Om mijn handschoen kapot te knippen
Want om hem van mijn hand te trekken
Zou ongelofelijk veel pijn doen
Ik stelde haar voor
Om hetzelfde te doen met mijn winterjas
Maar daar wilde ze niets van weten
Ze wilde immers geen ruzie krijgen
Met mijn moeder
Na de röntgenfoto's
Kwam het moment
Om de arme arm te gaan zetten :
Ik vreesde het ergste
Toen vier verpleegkundigen
Zich om mij heen verzamelden
Toen ik zo op de tafel lag
Twee aan elke kant
Om mijn armen tegen te houden
Want dit hadden ze vaker gedaan
Dit ging pijn doen
Ik kreeg het ergste
Onverdoofd
Begonnen ze aan mijn arm te trekken
Die op twee plaatsen gebroken was
En toen werd alles anders
Toen leek de tijd anders te gaan
Alles leek te vertragen
En voelde onwerkelijk aan
Alsof ik in een droom zat
Ik hoorde mezelf gillen
Ik hoorde mezelf smeken
Of ze alsjeblieft wilden stoppen
Ik hoorde het van bovenaf
Alsof ik niet meer in mijn lichaam was
Ik hoorde mezelf praten
En ik luisterde naar mezelf
Met enige verbazing
Alsof ik mezelf bestudeerde
Ik hoorde mezelf smeken
Alsof het iemand anders was
Die daar beneden aan het woord was
Alsof ik als geest gesplitst was
Van daarboven
Hoorde ik het personeel
Onrustig met elkaar praten :
"Trekken we niet te hard ??
We trekken niet te hard toch ??"
"Jezus, moet je dat bot zien bewegen
Het beweegt helemaal terug..."
En toen was het voorbij
Ik landde weer op aarde
En in mijn twaalfjarige lichaam
Moe en terneergeslagen
En dit is het antwoord op de vraag
Wat de grootste fysieke pijn is
Die ik ooit heb gehad
Maar een hevige en korte pijn
Valt wat mij betreft te prefereren
Boven de pijn die aan een mens vreet
En die je door de jaren heen
Langzaam helemaal verteert
De pijn van mijn gebroken arm
Is nu slechts een herinnering
Om nooit meer te vergeten
Ik was een levenservaring rijker
Gebroken arm
GEBROKEN ARMDe leraar keek bezorgd naar mij
Ik zat naast hem in de auto
We waren op weg naar het ziekenhuis
Ik was gevallen op mijn arm
Tijdens het voetballen in de sneeuw
En ik hield niet eens van voetbal
Mijn arm zag er mismaakt uit
Kromgetrokken en kapot
Het bot van mijn rechter onderarm
Duwde tegen de huid van mijn arm aan
En vormde een wanstaltige bult
Die te eng was om naar te kijken
We reden in de auto
Elke hobbel op de weg
Elke drempel of kassei
Deed de pijn oplaaien
En voelde als een lijfstraf
In het ziekenhuis besloot de zuster
Om mijn handschoen kapot te knippen
Want om hem van mijn hand te trekken
Zou ongelofelijk veel pijn doen
Ik stelde haar voor
Om hetzelfde te doen met mijn winterjas
Maar daar wilde ze niets van weten
Ze wilde immers geen ruzie krijgen
Met mijn moeder
Na de röntgenfoto's
Kwam het moment
Om de arme arm te gaan zetten :
Ik vreesde het ergste
Toen vier verpleegkundigen
Zich om mij heen verzamelden
Toen ik zo op de tafel lag
Twee aan elke kant
Om mijn armen tegen te houden
Want dit hadden ze vaker gedaan
Dit ging pijn doen
Ik kreeg het ergste
Onverdoofd
Begonnen ze aan mijn arm te trekken
Die op twee plaatsen gebroken was
En toen werd alles anders
Toen leek de tijd anders te gaan
Alles leek te vertragen
En voelde onwerkelijk aan
Alsof ik in een droom zat
Ik hoorde mezelf gillen
Ik hoorde mezelf smeken
Of ze alsjeblieft wilden stoppen
Ik hoorde het van bovenaf
Alsof ik niet meer in mijn lichaam was
Ik hoorde mezelf praten
En ik luisterde naar mezelf
Met enige verbazing
Alsof ik mezelf bestudeerde
Ik hoorde mezelf smeken
Alsof het iemand anders was
Die daar beneden aan het woord was
Alsof ik als geest gesplitst was
Van daarboven
Hoorde ik het personeel
Onrustig met elkaar praten :
"Trekken we niet te hard ??
We trekken niet te hard toch ??"
"Jezus, moet je dat bot zien bewegen
Het beweegt helemaal terug..."
En toen was het voorbij
Ik landde weer op aarde
En in mijn twaalfjarige lichaam
Moe en terneergeslagen
En dit is het antwoord op de vraag
Wat de grootste fysieke pijn is
Die ik ooit heb gehad
Maar een hevige en korte pijn
Valt wat mij betreft te prefereren
Boven de pijn die aan een mens vreet
En die je door de jaren heen
Langzaam helemaal verteert
De pijn van mijn gebroken arm
Is nu slechts een herinnering
Om nooit meer te vergeten
Ik was een levenservaring rijker
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 26-08-2021
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Vincent OostrijckActief sinds: 20-08-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Gebroken arm ’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Gedichten over belevenissen
Nieuwste gedichten
- KAT EN MUIS (4) !!!
- Onverklaarbaar
- REGEREN (2) !!!
- EEN HELE GOEIE !!!
- Populaire chocoladezaak/ijssalon
- Creativiteit door lamlendigheid