Een ouvreuse in de bioscoop

Dakoyria

Ik kan het maar niet afleren hoewel de tijden
zijn veranderd en ik het daarom moet ontberen
Zo een ouvreuse in de bioscoop had vroeger
wel wat

Haar zaklamp in het donker bescheen jouw
zitplaats, die je vantevoren gereserveerd had
Zo een vrouw in een lichtbruin uniform, met
een kraakhelder wit schort voor

In de pauze een blikken trommel met ijs en
andere lekkernije hoor
En dan die zit/hangstoelen zo uitermate
chique van zulk een heerlijk zacht velours

Ik verlang heel soms nog naar die tijd, maar
weet tegelijkertijd: dat is voor altijd voorbij
en nu meer geemancipeerd en heel stoer.

Dakoyria, 2021,