Anton was nooit buiten Rusland geweest

Vincent Oostrijck

ANTON WAS NOG NOOIT BUITEN RUSLAND GEWEEST

Anton reisde helemaal van Vologda in Rusland naar Bielefeld in Duitsland.

Hij was nog nooit in zijn leven buiten Rusland geweest.

Vologda is een tamelijk afgelegen stad. Maar liefst 450 kilometer verwijderd van Moskou. En zelfs nog verder van Sint-Petersburg.

Hij zat dagenlang in een bus. Maar dat had hij ervoor over. Want hij ging studeren in Duitsland.

En klagen deed hij niet. Hij klaagde sowieso niet snel.

Hij was een gedisciplineerde Rus die zijn atletische lichaam hard trainde. Hij deed aan hardlopen, judo en turnen.

Zijn blonde haar werd wekelijks gemillimeterd. Baardgroei had hij niet, dus scheren was niet nodig.

Op een avond stapte hij onaangekondigd ons studentenhuis binnen.

Hij stelde zich voor in een soort Russisch Duits als onze nieuwe huisgenoot. Engels beheerste hij niet.

Hij had een aantal grote tassen bij zich :

In een tas zat een uitgebreid en loeizwaar eetservies dat zijn moeder voor hem had ingepakt. Dat terwijl we hier gewoon een eetservies hadden.

In een andere tas zaten typische Russische eetwaren :

- Blikken zwarte thee.

- Potjes confituur van bosvruchten om te eten bij de thee.

- Flessen goede wodka waar je volgens hem geen kater van kreeg, ook al had je veel gezopen.

Tenslotte had hij ook een joekel van een vis bij zich. Met alles er nog op en aan.

De vis werd direct in onze kleine vriezer gestopt waardoor deze gelijk vol was.

Anton bleek een tamelijk rustige en aimabele jongen te zijn die hield van een grapje.

Hij was een typische Russische jongen die achter het ijzeren gordijn in een isolement was opgegroeid en die nauwelijks op de hoogte was van hoe wij hier in het Westen leefden.

Hij was grootgebracht met het idee dat mannen hard moesten zijn.

Je mocht nooit laten zien dat je fysieke pijn had.

Emotionele pijn mocht al helemaal niet. Mannen huilden nooit. Dat was een vuistregel.

Nee, in Rusland moesten mannen mannen zijn.

Zo waren er volgens hem ook geen homo's in Rusland. Die had je alleen in het Westen.

Hij was een oprechte jongen. Hij geloofde deze dingen echt. Zo was hij opgevoed.

Ik vond het leuk om hem soms voor de gek te houden met zijn onwetendheid :

Zo zei ik met een stalen gezicht dat mannen in Nederland dagelijks huilen en dat dat ook van ons verwacht werd als man. Daar stonden de vrouwen op.

Homo zijn was bij ons modieus. Ik als hetero hoorde bij de minderheid. Iedereen wilde homo zijn. Anders hoorde je er niet bij.

Anton geloofde me zonder meer.
Hij luisterde zonder iets te zeggen.

Hij schudde dan zijn hoofd alsof hij medelijden had met mij omdat ik uit zo'n land kwam als Nederland.

Ik moet bekennen dat ik het hilarisch vond om hem op deze manier beet te nemen.

Anton was een Rus die van vaste gewoontes hield.

Zo bereidde hij elke avond in ons keukentje exact dezelfde maaltijd voor zichzelf. Zonder uitzondering :

In een pan bakte hij repen vet en goedkoop gyrosvlees uit de diepvries.

Hij voegde er blokjes rauwe aardappel en mais uit blik aan toe.

Tenslotte brak hij nog een paar eieren in de pan.

Toen ik hem vroeg of elke dag vet varkensvlees wel gezond was, zei hij dat in deze maaltijd alles zat wat hij nodig had.

En om te demonstreren hoe gezond gyrosvlees was, begon hij op rauwe stukken vlees te kauwen, zo uit de verpakking.

Mijn waarschuwingen dat rauw varkensvlees bacteriën bevat, woof hij smalend weg.

Een aantal jaren geleden vond ik zijn naam ergens op internet. Ik had hem uit nieuwsgierigheid gegoogeld.

Kennelijk was hij manager geworden van een supermarkt in Rusland.

Hij zal inmiddels wel wat wereldwijzer geworden zijn.

Tegen wil en dank wellicht.

Anton uit Vologda.
Het gaat je goed jongen.