Familie in een verpleeghuis

Dakoyria

Opeens bedenk ik: het is nu of nooit om hem
nog te zien
We worden allemaal ouder, straks hóeft het
niet meer misschien.....

De daad voeg ik dan bij het woord, over het
oude familielid bezoeken accoord
Mogelijk is dit wel de laatste keer?
De taxi brengt me erheen en zie ik hem weer.

Blij valt hij me in de armen; strak staat wel zijn
gelaat... Die ellendige Parkinson ook die meer
uitdrukking niet toelaat
Zijn kamer is gezellig ingericht in Paassfeer.

Hem verstaan doe ik nauwelijks meer
Zijn dochter, tevens aanwezig, "tolkt"
Later komt nog meer visite, goed volk.
We houden bewust de sfeer luchtig,lachen
veel met elkaar.

Een hapje en drankje zijn begeleidend daar
Een indringende, krijsend klagerige stem
dringt zich op de voorgrond
De deur gaat resoluut dicht waarbij men
zichzelf wat hervond.

Dakoyria, 2018.