zon kaatst koper door patrijzen

wil melker

het dek blinkt relingen alom
zon kaatst koper door patrijzen
lager wal keert boeg en romp
een waterspiegel toont afgrijzen

opgetuigd met zeemanskunst
het scheepje zonder lading
matrozen paraderend op het dek
niet wetend dat de bodem lekt

de kapitein in loondienst
van de tijd en heersende moraal
jaagt eigentijdse passagiers van
boord als baas van allemaal

zijn schip gestrand na verre reizen
is vergane glorie aan de ka
een horizon vol slanke zeilen
vooruitgang kom je nooit te na