afwezig kent geen laatste trein

wil melker

in geluiden van de stad
hoor ik harten kloppen
het bloed is niet te stoppen
in verbluffende activiteit

voorbij de tijd van rusten, als ze
hun welverdiende maaltijd lusten
gaat de drukte onverminderd door
bruisend, is de link naar mijn gehoor

pas als kleine uren minder
mensen langs de muren tellen
vlakt het leven af, fluistert duister
zacht haar echo's naar hun graf

dan slaapt stilte in de huizen
zetten schaduwen hun stappen
op plavuizen om er niet te zijn
afwezig kent geen laatste trein