Alle begin heeft een eind

elze schollema

ik mijmer om de slasaus
die ik niet proef wanneer ik het gras
ontgroen en kleurloze wolken
blauw wil schilderen zodat de lucht
zal klaren en ik mijn blik verruim

de schil is te dapper voor mijn tanden
het knarsen ervan maakt me angstig, het kleed
dat me warmt laat ik vallen en ik boezem
mij aan de wind die steeds kouder lijkt te worden

het cyclische bestaan – een cliché? – wie weet
is mijn dans altijd geweest en het zwijgen
het moment van nu

daarentegen vluchten vogels niet maar
verplaatsen ze zich om de wereld van nu
te kunnen aanschouwen zoals het is