Stilte in de duisternis

Gertjan van der Kraan

Stilte in de duisternis

Besef je wel wat een zegen het is
Te leven zonder een fysiek gemis
Omdat je alles kunt zien en horen
En niet zonder een of beiden bent geboren.

Als je dagelijks in het duister leeft
Of als de wereld geen geluid meer geeft
Besef je wel dat intense gemis
Als alles stil of donker is.

Hoe ik verlang naar een lieve lach,
Of de zon op een mooie warme dag.
Besef je wel dat het een zegen is
Te leven zonder een fysiek gemis.

Leer daarom werkelijk te zien of te horen
En laat je niet door een uiterlijk alleen bekoren.
Of niet nadenkt over zo’n verschrikkelijke gemis
Want dan leef je pas echt stil en in duisternis.

Ik kan genieten van de warmte in een stem
De oprechte blik van haar of hem.
Terwijl ik toch een zintuig moet missen
Hoef ik niet naar de oprechtheid te gissen.

En toch ik moet ook steeds dagelijks leren
Het leven in zijn volheid te waarderen.
Mij niet blind te staren op aards vertoon,
Of mij doof te houden voor Zijn geboôn.

Maar in Zijn kracht mag ik door blijven gaan
In mijn dagelijks donker of stil bestaan.
En mag ik eens met de hemelse koren
Hem voor eeuwig mag loven, zien en horen.