Anders en toch gewoon

Gertjan van der Kraan

Anders en toch gewoon

Hij groeide op in een gewoon gezin
Niemand had er eigenlijk erg meer in
Soms hield men rekening met hem
Benaderde hem met zachte stem
Natuurlijk is er opstandigheid geweest
Als er voor zijn leven werd gevreesd
Maar ook was er dat mooie moment
Als het leek of je door hem werd herkend
Op zijn gezicht een glimlach verscheen
En we door al onze moeiten heen
Door zijn beperking niet lieten hinderen
En hem vertroetelden als alle kinderen
We beseffen dat ons kind heel anders is
Door een gevoel van geestelijk gemis
Voor ons blijft het onze kleine zoon
Anders, dat wel, maar ook gewoon