uitgeteld

Godefridus Niemans

Uitgeteld

De adem hijgt op het tempo van mijn pas.
De bodem gist, haast is geboden!

Hoog boven mij verlangt het jonge blad
vol ongeduld aan het knellend hout ontknopt
Daartussen schenkt de prille ochtendzon
aarzelend haar eerste licht
over blind beton..

Reeds ontstijgt warm sap aan aarde.,
de vliezen zijn gebroken!
Verpakt in woorden ontsnappen de gedachten
loos van elk gewicht
Te lang gevangen in mijn hoofd.
Kruidig geurt hun kiemend zaad., ze zweven
naar het zachte licht
in die ijle ruimte waar vrije klanken
verzamelen tot een sprankelend gedicht

Dan laat je los, snakkend naar adem
als een pasgeboren kind.