aarde

Claire Vanfleteren

Aarde



Hij ligt er moerassig bij,
slijk, water een vuile brei.
De jeugd lijkt uit zijn lijf verdwenen,
de hemel is zelfs aan het wenen.

Moeder, waarom doe je mij dat aan.
van jou komt toch mijn bestaan.
Laat me weer even bloeien,
laat bloemen op mij groeien.

Ik word vruchtbaar door het zaad,
van duizenden gewassen,
gans mijn lijf is nu doorweekt,
laat mij jou toch verrassen.

Ik hunker naar de lach van de zon,
de streling van de wind,
het zoete water van een bron
de glimlach van een kind.

Moeder natuur, geef mijn leven weer zin,
ik ben de aarde op deze planeet
sinds mensenheugenis,
vanaf het prille begin.


Claire vanfleteren©