aarde
Aarde
Hij ligt er moerassig bij,
slijk, water een vuile brei.
De jeugd lijkt uit zijn lijf verdwenen,
de hemel is zelfs aan het wenen.
Moeder, waarom doe je mij dat aan.
van jou komt toch mijn bestaan.
Laat me weer even bloeien,
laat bloemen op mij groeien.
Ik word vruchtbaar door het zaad,
van duizenden gewassen,
gans mijn lijf is nu doorweekt,
laat mij jou toch verrassen.
Ik hunker naar de lach van de zon,
de streling van de wind,
het zoete water van een bron
de glimlach van een kind.
Moeder natuur, geef mijn leven weer zin,
ik ben de aarde op deze planeet
sinds mensenheugenis,
vanaf het prille begin.
Claire vanfleteren©
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 13-07-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Claire Vanfleteren (Actief sinds: 11-01-2014)
Informatie bij het gedicht
Het gedicht werd geschreven bij mijn schilderij op het liedje van Willem Vermandere zanger in West-Vlaanderen, bekend volksfiguur, de schilderijen werden verkocht per opbod voor de aankoop van een jukebox voor het rusthuis in Lauwe voor het plezier van de oude mensjes.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘aarde’ van Claire Vanfleteren zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.