DE MENS, HIJ DENKT

Joop Hagen

Wervelend in hersenstormen
proeven zijn geluiden geuren
lang vergeten levensvormen
stralen niet-bestaande kleuren

De kop te klein de last te groot
door zijn overvolle hersendoos
stromen kwik en vloeibaar lood
heet en zwaar, meedogenloos

Stelt zijn waken nieuwe vragen
ademt het zijn scheppingsdrang
zal de slaap verlossing dagen
duurt de nacht zo lang, zo lang

Met het voortgaan van de tijd
raakt zijn denken weldoorvoed
verschiet in vage werkelijkheid
zijn verstarde logica voorgoed.