zij

elze schollema

zij sprak in woorden die iets
konden onthullen, vrijelijk
praten naar het evenbeeld
dat ze aanbad

ze kwam iets tekort in
haar ontwaken dat slechts
daden vergoelijkte met dappere viooltjes
die het najaar deed vergeten

ze kende geen seizoenen, het nesthaar
was al vroeg vergrijsd in de kunstmatige
opgezette krullen die met spelden
in elkaar waren geregen

het naar snert riekend graf ontbond
haar geheim waarvan ze nimmer
had geweten dat ze ernaar zocht
in de hiaten waar liefde de krekels

waren in haar hoofd

ceremonieel ontkrachtte ze het
vernis van het werkelijk gezag en
plantte aarde in de vorm van bloei
in alles wat haar stem vergaarde