berouw

elze schollema

geef het water mij als een
herinnering als het drijft tot
ver na mijn tijd, schrijf mijn naam

op het spiegelend vlak en dicht
haar oever mijn geschreven woorden toe

het sterven in mij oogst het
laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen
kantelt tegen het licht tot na het duister

het gemis zal slechts een vondeling
beroeren wanneer zijn dromen zich
vinden in die van mij

laat mij dan het strand zijn dat
verzwolgen door het lijden de restanten
observeert en ze laat verdwijnen gelijk
de schaduw van mijn overbodig zijn