het zijn van het zijnde

Geert Messelis

er zitten barsten in de klok
haar spel is dof
het zijnde schrijnt door het zijn
nooit wordt wondkorst gevormd
je kijkt het leven in de ogen
of je vergeet het
je kijkt er hoogstens naar
het eind ligt achter bergen
je kijkt als het voorbij is
de uil vliegt 's avonds
je kan zijn vlucht noot volgen
hij vliegt geluidloos door de nacht
hij wiekt genadeloos op jacht

de klok klept een begrafenis