de verwondering

Geert Messelis

voor Albert Camus

alles ligt erbij
vertrouwde kledij
is afgegleden
naakt
de geest waait koud
het niets om te bevatten
de draden in het labyrint
zijn spinrag
de uitkomst ligt vastgelijmd
we spelen en vermeerderen

verwondering ziet ver
maar met vergeefsheid in de stem
het vreet je krachten
om midden dood en doodsheid
overeind te blijven
omwille van het niets
zonder verwachten

vergeten kan niet meer
de sprookjes zijn verdwenen
de meesten vluchten weg
naar nieuwe goden
of blijven ziende blind
ik gun het hen, ik gun het hen van harte

de enige Lazarus die opstaat uit het niets
meevoelen met de anderen
ik raap de kleren van de grond
en deel ze met de anderen
omdat ik mens ben
maar in gedachten
druppels op een hete plaat

en diep in ons
vechten een duivel
en een God