Vliegeraar

Willem Bernardus Tijssen

Zijn vlieger richt zich naar de zon
op weg naar een vrijheid die het leven
mint. Gracieus bewegend boven de golven
van de zee; klimt hij steeds hoger door de
voortstuwing van de wind.

Zijn vlieger mag zijn wat hijzelf niet
wezen kon; een vrijbuiter die het van
zijn teugels wint. Standvastig slingerend
boven de menselijke mêlee weet het dat het
zich boven het aardse bevindt.

Zijn vlieger torst dartelend tot aan de
horizon de zorgen van het vroegere kind.
Niet minnend aan het leven in de kolkende
mensenzee weet de vliegeraar dat hij
zijn hoop aan het lijntje verbindt.

Hij is de vliegeraar, dat eeuwige kind.
Een nietig element onder de zon, voor wie
het leven ophield voordat het begon.
Speels neemt de vlieger hem op sleeptouw
mee, en geeft hem de levensruimte die hij
elders niet vindt.