Tijdschaal

Paul Duyvesteyn

In de bronzen schaal ligt een druppel water,
die de schaduw gevangen heeft
en altijd donker blijft
en alle spiegelbeelden oplost

Als de druppel verdampt
blijft er adem zonder begin hangen,
dan verschijnen lichtbruine roestplekken
als ogen die leeg in de tijd staren

De tijdschaal wacht op een nieuwe druppel
die het verleden uitwist