Geleende schoenen

Paul Duyvesteyn

Tegen de heldere ochtend
steken mijn zwarte schoenen angstaanjagend af,
alsof ik ze van een vreemde heb geleend,
en mijn voeten weigeren te dragen

Ze leiden mij ongewild,
onder takken, zwaar van bladeren,
naar mijn pas gemaaid grasveld,
waar gebroken licht in kleine vlekken valt,
als ogen die al mijn stappen volgen

Mijn schoenen drukken diepe schaduwen in het zachte gras
en blijven plots stil staan
wachtend tot het gras zijn littekens heeft geheeld
en het groen weer durft te groeien