Web van de tijd

Paul Duyvesteyn

Hoog in het spinrag waar de zon zwijgt
de regen weent, de wind langszij gaat,
ontstaat de stilte, broos van neergehaald stof,
geen mens, geen dier die zich hier nog waagt

Alleen de tijd neemt het in de tang,
trekt rafels aan alle kanten,
bedompte adem van verstreken dagen
dwarrelt door gaten neerwaarts
het tij keert niet meer,
de laatste rafel is geknakt,
geen stem die meer spreekt