Tijdwachter

Paul Duyvesteyn

De stenen muur kent geen tijd,
hij staat daar al eeuwen
Wind en regen schudt hij van zich af,
zelfs geen mos krijgt kans om te groeien

Alleen mensen mogen tegen hem leunen,
even hun schouders laten voelen,
wanneer vermoeidheid hen overvalt
en zij hebben de vrijheid hem voorzichtig te strelen

Zijn stenen zijn van rode gebakken klei,
de klei waarop hij rust
Zijn lengte is van einder naar einder,
niemand kan hem passeren