Eeuwige klokken

Paul Duyvesteyn

Klokken luiden luid, trillen door de straten,
golven over het kerkhof, doden opschrikkend
Ze spreken van koude dagen, warme avonden,
wanneer iedereen zich verzamelt bij de bosrand

Ze zingen liederen van vreugde en afscheid,
stampen het leven uit de aarde omhoog,
en roepen allen uit de vallei bijeen,
hand in hand rondom de steen van oudheid

Klokken smelten verlangens tot een eeuwig samenzijn,
golven over bergen naar een andere wereld,
brengen dromen samen,
en blijven klinken in de harten van hen die achterblijven