Zweeds avondfeest

Ron Dietvorst

BATUKHAN MIJMERDE OVER DE ORANJERODE GLOED VAN DE TALLOZE BARBECUEVUURTJES,
EN DACHT MET WARME GEVOELENS OVER ZIJN ASBLONDE SILJE, ZÓ GELUKKIG WAREN ZE MET TWEETJES,
SILJE WAS LANG, RANK, MET EEN SMAL GEZICHTJE, EEN KLEINE NEUS, EN DE HELDERSTE BLAUWE OGEN,
ZE HAD LANGE BENEN EN EEN VOLMAAKTE BOEZEM, EN ZE KON OP WAALSE VOOROUDERS BOGEN,
HIER IN UPPSALA OP HET AVONDFEEST, KLONK VOOR EVEN GEEN ENKELE VOGEL, GEEN ENKEL GEROEP,
ZIJN GEDACHTEN WAREN KRISTALHELDER EN DUIZEND MAAL UITVERGROOT, ALS DOOR EEN LOEP,
JA, HEEL IN DE VERTE HET GELOEI VAN EEN ELAND,
MAAR VERDER WAS ER GEEN ENKELE DISSONANT,
HIJ DACHT TERUG AAN VROEGER, ACHTEROP DE RUIN BIJ VADER, IN GALOP OVER DE MONGOOLSE STEPPEN,
EN ÉÉN KEER PER JAAR NAAR ULAN BATOR, WAAR NIEMAND ZICH OOIT HOEFDE TE REPPEN,
IN DE HERFST WERD ER EEN GROTE TENT GEBOUWD WAAR ZE HEEL DE WINTER IN VERBLEVEN,
EEN JOERT, GROOT ALS EEN HUIS, ZE ATEN ER TSUIVAN, EN DRONKEN KUMUYS, ZO WAS HET STEPPELEVEN,
HIJ VOELDE EEN KLEIN STEEKJE HEIMWEE, MAAR HAD HIER NU TOCH OOK ZIJN GELUK GEVONDEN,
HIER IN MIDDEN ZWEDEN, MET SILJE EN ZIJN DOCHTERS BRITTA EN LOUISE, PEINSDE HIJ ONOMWONDEN,
HIJ HOORDE ZACHT GEBLAAT EN GETOETER ACHTER ZICH: DE KLARINETTEN IN ES EN BES:
ZIJN DOCHTERS WAREN HUN INSTRUMENT AAN HET OPWARMEN, ZOALS GELEERD IN DE MUZIEKLES,
ZIJN HART GLOEIDE VAN TROTS EN FIERHEID, BIJ HET GADESLAAN VAN ZIJN KNAPPE JONGE TWEELING,
HIJ HAD MOEITE GENOEG DE VERLANGENS TE BESNOEIEN VAN MENIG INNIG VERLIEFDE JONGELING,
HIJ NAM ZIJN KOFFER: ZELF HAD HIJ GEKOZEN, IETWAT BESMUIKT, VOOR DE CIMBALEN,
EEN INSTRUMENT WAAR HIJ VEEL DIEPTE, TIMBRE, EN RESONANTIE UIT KON HALEN,
HEEL DE STAD WAS UITGELOPEN VOOR HET CONCERT TER ERE VAN HET MIDZOMERNACHTFEEST,
HET WAS LANG GELEDEN DAT ZE MET ZOVEEL VOLK BIJEEN WAREN GEWEEST,
BATUKHAN KEEK OPZIJ EN ZAG DE KOORLEIDER NERVEUS FRUNNIKEN AAN ZIJN PLASTRON,
TERWIJL DE DIRIGENT EEN STUK UIT EEN PARTIJ PARAFRASEERDE MET ZIJN BATON,
DE EUFONIUM EN DE BOMBARDON,
ZATEN GEZELLIG TE KEUVELEN OP HET ZACHTE GAZON,
GENIETEND VAN EEN SCHUIMIGE PUL BIER EN EEN SCHOTEL GRAVAD LAX,
ONDERWIJL COMPLIMENTEN UITWISSELEND MET DE SAX,
ZE ZOUDEN VANAVOND OPENEN MET EEN COMPLEXE MARS IN DRIEKWARTSMAAT,
IN ZIJN OOGHOEK ZAG BATUKHAN DE STADSOMROEPER, IN EEN KOSTUUM VAN GOUD GRIJS BROKAAT,
BATUKHAN OEFENDE IN GEDACHTEN ZIJN PARTIJ,
OP DE DENKBEELDIGE DEUNEN VAN EEN SCHALMEI,
OPZIJ VAN DE BIERKRAAM STOND KAARSRECHT DE EERSTE VIOLIST,
DIE ZICH ZOJUIST MET EEN GLAS KRUIDENTHEE HAD VERFRIST,
DE MAN HAD EEN LIJKWIT GEZICHT, MET TREURENDE OGEN, ALS PIERROT UIT DE COMMEDIA DELL’ARTE,
EN STOND TE WACHTEN IN EEN HOUDING DIE HEM DEED DENKEN AAN NAPOLEON BONAPARTE,
GESTOMMEL SCHUDDE HEM WAKKER UIT ZIJN BESPIEGELINGEN; HET ORKEST MAAKTE ZICH GEREEED,
HIJ VOND ZIJN PLAATS, VOELDE EEN KICK, HET ORKEST HAD GEOEFEND, EN ZE WAREN DOORKNEED,
HET ORKEST NAM ZIJN TOEHOORDERS DIE AVOND MEE, MET GROOT APLOMB, OVER DE GRENS,
VAN HET ZONNEJAAR NAAR HET MAANJAAR, OVER DE SEIZOENEN HEEN, MET DE NODIGE HEILWENS,
HIJ WENKTE ZIJN SILJE ACHTER HET GROTE PODIUM, EN ZIJ KUSTEN, EN ZE WENSTEN ELKANDER GELUK,
ZIJN DONKERE OGEN FONKELDEN ALS AGAAT, EN ZIJN AVOND KON NU AL NIET MEER STUK,
HIJ ZEI: “IK WILDE JE NOG IETS ZEGGEN”, MAAR DOOR DE WIND WAREN ZIJN WOORDEN VERVLOGEN,
DUS ZOENDE HIJ HAAR MAAR. VURIG, INTENS, EN BEVLOGEN.