«»

De SCHOEN

DE SCHOEN.

Eerst lag ik in een doos
Op 'n plank in't magazijn
En 't duurde nog een poos,
Tot dat straaltje zonneschijn,

Dat mijn broer en ik toen zagen
Toen het deksel werd gelicht
En iemand ons ging dragen;
Daarover gaat nu dit gedicht.

Die drager nam met ons een loopje
Door een voet met sokken en tenen
Had hij met ons echt een koopje;
Zo nam hij dus de benen.

Vliegensvlug op zool en hakken,
Dat was voor ons echt geen probleem;
Wij zetten zelfs een sportschoen nog te kakken,
Want onze snelheid was extreem.

Zo holden we dus met grote stappen,
Want mijn drager hield van een stoute schoen,
Die alle regels aan z'n laars zou lappen;
Daar was 't 'm om te doen.

Hij had ruzie met een vriend
En zette 't 'm betaald;
Wellicht had'ie 't verdiend
En hij heeft dus niet gedraall

Om een schop onder z'n kont te geven,
Waardoor mijn neus, die was van staal,
Tussen z'n billen werd gedreven
En 't ging zo hard; 't werd anaal.

Nu ben ik oud, kaal en versleten;
Noem mij maar gerust een halve zool,
die door z'n drager is vergeten
En in de goot ligt, haast in't riool.

Maar er is één ding, dat ik nog zou willen,
Zonder veters, heel galant,
Ik zou m'n laatste cent er aan verspillen,
Een gouden gesp met klittenband.