MOEDER

Piety Veenema

(geïnspireerd op “Impasse” van Martinus Nijhoff)

Wij zitten in de kamer, zij en ik
Als vierde kind van zeven dacht ik al lang:
Vraag het haar, maar ik was bang,
wachtte op het juiste ogenblik.

Maar haar zien zittend, zo broos en teer,
haar vest over haar nachthemd heen,
haar ogen zo star, vel over been,
weet ik: aarzelen kan niet meer.

‘Als j’er vroeger iets aan had kunnen doen,
was het dan bij twee of drie gebleven,
zou ik er zijn geweest, zou ‘k er toe doen?’

Haar hele bord pap zijn we stil gebleven
pas als ik theeschenk en haar voorhoofd zoen,
zegt zij: ‘Dat moet je niet doen.’

Piety Veenema