Een gevoel van vervreemding

Dakoyria

Eens zag ik jou, kort wel op straat, als
goed uitziende, aantrekkelijke vrouw
Bijna dan dat mijn mond van louter schrik
volledig open gaat... dicht niet meer wou!

Mij wel zo bekend tot in iedere vezel...
Ik ben het immers die jou heeft gedragen
en gebaard en nu verworden tot een
volledig gevoel van vervreemding

dat ik niet meer wil, maar wat toch ontstaat
Onwillekeurig kijk ik hoe of je eruit ziet
Gezond en verzorgd wel, naar dus verwacht
Volwassen geworden heb je mij niet meer

nodig Zo goed mogelijk -naar vermogen- heb
ik een loodzware taak volbracht
En heden ten dage lopen we nu als vreemden
pal langs elkaar heen

Op enige verbintenis hoef ik niet meer te hopen
De wereld is -naar ik te vaak ervaarde- zo
hopeloos wreed en uiterst gemeen.

Dakoyria, 2021.