Zo vervreemd van elkaar

Dakoyria

Ik ben maar doorgelopen op straat; vroeg jou
eerst of er iets was Vreemd gebogen stond je
over je fiets

Nee hoor, antwoordde je, het gaat me best
Ik staarde onverwacht in jouw ogen in het
vrijwel volwassen gezicht

Iets in die uitdrukking, ik weet het niet hoor,
van pijn... Je gaf geen openlijk blijk van herkenning
Dus liep ik onverstoorbaar maar door

We liepen beiden een andere kant uit, ik stikte
zowat in mijn emoties...
Zo langdurig en plezierig over de vloer geweest

De vervreemding is er compleet en innerlijk huil
ik Niemand die dat vermoedt of het ziet
Daar gaat hij, mijn allerliefste kleinzoon...

Beiden waarschijnlijk met een niet te troosten
verdriet.

Dakoyria, 2020.