Een laatste ontbijt

Door: Wichard de Krijger

Soms zit ik voor me uit te turen
En slentert het denken
In langzaam verdwalen
Terug naar vroeger

Van oorlogje spelen
Via meidenpakkertje
Naar buiten vogels kijken
Tot aan die ochtend

Het allerlaatste ontbijt
Samen als gezin
De eerste onzekere stappen
Als kind van de rekening

Pendelen tussen pa en ma
Sussen van verslagen broers
Ondertussen balanceren
Op een spekglad randje

Verstopt in grappen
Druipend van cynisme
Klopte het verdriet gestaag
Als een snikkende bom

Die wel moest barsten
Nu en dan, maar altijd
In een driftbui, stilletjes huilen
In vernielen en verwoesten

Pakten wolken van verdriet
Zich gebroederlijk samen
In een zonnig rookgordijn
Van overduidelijke schijn

Voor wie dieper keek
Verder durfde vragen
Zich niet liet foppen
Of zichzelf hierin herkende

In het verlangen
Naar vroeger
Toen een hecht gezin
Nog tijdloos leek