Een gedicht over haar

MI

Ik neem woorden
en gebruik ze tot ze stoppen met rijmen,
terwijl ik luister naar het gekraak van haar gebroken stem,
tot mijn oren droog zijn en totdat de melodie is gevangen in mijn hoofd
en ik hem tussen mijn ziel door laat sijpelen.

Want niets is te vergelijken met het tokkelen
van pijnlijke vermoeide handen tegen de snaren alsof het alles is wat er nog over blijft.
Of alsof de tijd moet stoppen wanneer het lied zal eindigen.
Zoals de affectie die door me stroomt of zoals het knuffelen van haar gebroken hart,
zodat wanneer ik elke noot speel
ik aan haar lach hoor
dat ze danst tussen de sterren.

En ik hoop
dat deze dans nooit zal eindigen.
Dat het maanlicht de volgende nacht weer komt.
Dat de zon slechts een teken is
van haar langverwachte terugkeer,
terwijl ik luister naar de dingen die ze niet zegt
en het lied vervaagt
zoals rook in zichzelf krult
en valt in de eindeloze zee van de lucht.

Het doet me denken aan hoe kwetsbaar de klanken zijn.
Dus ik pak het lied en houd het vast
tussen mijn koude, droge vingertoppen, bang om het te laten ontsnappen.
Want als ze weg is zal ik eenzaam zijn.
Dus ik neem gezelschap in haar stilte
en hoe ze me de muziek laat voelen.
En ik luister,
ik luister met mijn oren en mijn hart.
En ik hoop dat als ze echt weg is
Ik haar nooit meer zal zien.
Want als ik dat doe
Zal ik misschien in de halve maan van haar donkere hemel vallen,
maar stiekem hoop ik
dat als we eenmaal voorbij de hemel zijn,
we elegant zullen verder dansen.
Zij aan zij.
als twee ouder wordende wilgen,
Zwaaiend in harmonie met de wind
Zodat ik tenminste nog een paar jaar heb met het meisje
die me 's nachts aan de maan doet denken.