zomerden in vollemaanse nachten

wil melker

ik heb je
tot vrouw gestreeld
je wonden zijn geheeld

je was eens het
verlaten kind dat in de
liefde nooit zichzelf meer vindt

we kwamen samen
in een dubbelleventijd
lente bloeide zomaar eeuwigheid

we zomerden in
vollemaanse nachten, kregen
van elkaar wat we verwachten

maar je wilde pijn
in drempelloze vlagen om dat
van vroeger beter te verdragen

ik gaf je alles
zelfs mijn hart en ziel en
meer dan ik voor mogelijk hield

je voelt je nu compleet
maar je minnaar blijft een risico
zoals dat tegenwoordig heet

je bent weer op het
oude nest, kiest nu je vrienden
voor je eigen lust en zonder rest