Onwillige wolk

Paul Duyvesteyn

Het was warm, te warm
De hitte drukte zwaar, te zwaar
Dus zocht ze de luwte op,
ging achter de zon zitten,
in de schaduw van een wolk,
koelde af in haar adem

Ze wachtte op zachte regen,
om haar handen te reinigen:
moe en zwart van het delven
in de brandende aarde

Met haar schep tikte ze tegen de wolk,
maar die bleef zwijgen
Ze wrikte aan haar huid,
maar geen druppel viel
De wolk hield haar last vast,
weigerde te geven
wat zij zo hard nodig had

Zij knipperde even met haar ogen
en met haar zilte tranen waste ze haar handen,
terwijl zoutkristallen
tussen haar vingers glinsterden