Verdwenen op de stroming

Paul Duyvesteyn

Hij zat gehurkt op het stoepje,
langs de stromende rivier
Een glinsterend groen blad met gele lelies dreef voorbij
Ze zagen er zo sereen uit,
alsof ze in een langdurige slaap verkeerden
en nooit meer hun kleur zouden kwijtraken

Hij wilde met hen meevaren,
maar op het blad was te weinig ruimte
Daarom staarde hij hen na,
tot ze onder de brug uit het zicht verdwenen

Hij strekte zich in de ontwakende ochtend
Zelfs vanaf de brug verloor hij ze uit het oog
Zijn ze daar beklemd geraakt,
in de schaduw opgelost,
of stil weergekeerd naar hun herkomst